از زمانیکه عطائی از بیمه حافظ رفت و دودانگه به عنوان گزینه پیشنهادی معرفی گردید نزدیک شش ماه می گذرد ، برخی اخبار نیز در روزهای اخیر از عدم احراز صلاحیت دودانگه خبر می دهد.

فارغ از تخطی بیمه حافظ از ایین نامه ۹۰ جهت معرفی مدیرعامل پیشنهادی جدید ، طی سرپرستی دودانگه بر شرکت حافظ در حالیکه تایید صلاحیت وی در هاله ای از ابهام قرار داشت، تغییرات مختلفی در مدیران میانی این شرکت صورت گرفت ، و مشخص نیست این تغییرات در راستای کدام اهداف استراتژیک شرکت صورت گرفته است.
ضمن اینکه در سالگرد تاسیس این شرکت  برنامه های راهبردی شش گانه حافظ توسط دودانگه رونمائی شد( البته این برنامه راهبردی بیشتر حاوی اهداف کلی بوده و به چالش های این شرکت و  جزئیاتی از چگونگی اجرا اشاره نشده) حال که گفته می شود احراز صلاحیت نامبرده مورد تایید قرار نگرفته باید دید شخص جایگزین در صورت تایید صلاحیت ، این برنامه های کلی و مبهم را چگونه اجرا خواهد کرد ؟
اما در اینجا شاید نگاهی به دیدار خبرنگار اقتصادناب با دودانگه و طرح برخی انتقادات از وی خالی از لطف نباشد .
دودانگه معتقد است ،برخی شرایط ایین نامه ۹۰  سبب ایجاد انحصار می شود.
وی اذعان می دارد ، چرا صنعت بیمه با برخی شروط در ورود مدیران جدید انحصار ایجاد کرده در حالیکه یک مدیر شایسته الزاما نباید بیمه ای باشد .
دودانگه می گوید، صنعت بیمه باید اجازه دهد تا مدیران قابل و متخصص از خارج صنعت وارد شوند .
وی ضمن وارد اوردن نقد بر برخی مفاد ایین نامه ۹۰ معتقد است، شرایط این ایین نامه سبب شده از ورود مدیران استراتژیست به داخل صنعت ممانعت شود.
این گفته های دودانگه در حالی است که در حال حاضر در صنعت بیمه مدیران متخصص ، حرفه ای و استراتژیست وجود دارد اما  سوال اینجاست که چرا  بسیاری دیگر از شرکتهای بیمه تلاش نمی کنند از مدیران متخصص داخلی بهره برند مدیرانی که طی سالها گام به گام در کرسی های مختلف مدیریتی پیش رفته اند؟

به نظر می رسد در نهایت پاسخگوی چالش های شرکتهای بیمه ای چون حافظ که از زیان انباشته و توانگری پایین و مشکلات دیگر رنج می برند ، سهامداران هستند که نتوانسته اند مدیرانی حرفه ای برگزینند و در نتیجه لطمات زیان باری به حقوق بیمه گذاران وارد اورده اند.

فارغ از اینکه انتقادات فوق از سوی فردی مطرح شده که سوابق بیمه ای وی با مفاد ایین نامه ۹۰ مطابقت ندارد و از سویی صلاحیت وی نیز احراز نشده ، باید گفت در حال حاضر عملکرد بیمه مرکزی مطابق با شرایط ایین نامه ۹۰ است، ایین نامه ای که بیش از پنج سال از تدوین و تصویب ان می گذرد؛ بنابراین در رفتار نهاد ناظر در مواجهه با سوابق افراد انتقادی وارد نیست اما سوال اینجاست که به طور کلی این گونه انتقادات تا چه میزان می تواند بر مفاد این ایین نامه وارد باشد؟

برخی کارشناسان معتقدند ، مدیر عامل یک شرکت بیمه باید علاوه بر تحصیلات و تجربه موفق مدیریتی ، دانش بیمه هم به اندازه کافی داشته باشد. وگرنه حقوق سهامداران و ذخایر فنی بیمه گذاران درخطر  نامدیریتی قرار می گیرد .

اما دانش بیمه می تواند در مدت کوتاهی فراگرفته شود و نیازی به سه تا پنج سال سابقه فعالیت نیست . چه بسا مدیری سابقه داشته ولی دانش کافی نداشته باشد

اگر چه باید بدین نکته نیز اشاره کرد که خط کش مشخصی برای اندازه گیری دانش بیمه ای وجود ندارد مگر سوابق مدیریتی و بیمه ای قابل قبول و مطلوب.
.
از سویی برخی دیگر می گویند، در بند ۵ ماده ۳۸ قانون تاسیس بیمه مرکزی، برای صدور پروانه فعالیت موسسه بیمه فقط احراز صلاحیت مالی و فنی موسسه بیمه و حسن شهرت مدیران(هیات مدیره) مطرح شده است. بنابراین، مفاد آیین نامه ۹۵ فراتر از قانون(البته نه مغایر با آن) به نظر میرسد. .
البته حسن شهرت بحث بسیط و قابل تفسیری است که ابعاد آن قابل گفتگوست اما مهمترین معیارهای صلاحیت مالی و فنی موسسه بیمه در آیین نامه هایی مانند سرمایه گذاری، ذخایر فنی، توانگری، صورتهای مالی و  گزارشگری لحاظ شده است که میتوان آنها را تکمیل کرد و یا آیین نامه های دیگری را به آنها افزود.
از طرف دیگر بسیاری از خبرگان صنعت بر این اصل تاکید دارند که باید توانمندی را تعریف کرد. یک فرد ممکن است در یک واحد صنعتی و یا تجاری فرد موفقی باشد اما  آیا می توان گفت توانمندی مدیریت یک شرکت بیمه را هم دارد؟
مدیر توانمند برای شرکت بیمه ای باید بیمه و ریسک و خطرات آن را بشناسد، در صنعت بیمه مدیریت کرده باشد آن هم مدیریتی موفق . بر قوانین و مقررات صنعت بیمه اشراف داشته باشد.
به باور این کارشناسان در حال حاضر  مشکل فعلی صنعت بیمه در این است که مدیران از شرکتی به شرکت دیگر جا بجا می شوند در حالی که عمل کردشان در یک یا دو شرکت بیمه آن را تا ورطه ورشکستگی پیش برده است. به باور این کارشناسان تخصص و تجربه موفق مدیریتی با حسن سابقه تفاوت دارد
به هر روی در شرایط فعلی و با وجود لازم الجرا بودن ایین نامه ۹۰ عدم احراز صلاحیت مدیرانی که تجارب مدیریت بیمه ای مکفی ندارند مانند مورد اخیر، مطابق با قوانین فعلی صورت گرفته است.
از طرف دیگر با طرح این انتقادات شاید نیم نگاهی به علل تصویب ایین نامه ۹۰ در زمان محمد ابراهیم امین ضرورت دارد
این ایین نامه در شرایطی در زمان ریاست امین تصویب شد که چندین شرکت بیمه به دلیل فقدان تخصص کافی مدیران و اعضاء هیات مدیره ان به ورشکستگی رسیدند، این شرایط نهایتا شورای عالی بیمه را بدین مسیر هدایت کرد که برای حفظ حقوق سهامداران و بیمه گذاران باید برای انتصابات در صنعت بیمه قوانین سفت و سخت تری تدوین کرد اگر چه همواره بر ضمانت اجرای این ایین نامه و دور زدن ان انتقادات فراوانی وارد بوده است.
به هرروی به نظر می رسد ، تلاش های دودانگه برای فتح کرسی مدیر عاملی بیمه حافظ با واقعیات فعلی قوانین بیمه مرکزی تطابق نداشته و در نهایت باید به عضویت در هیات مدیره اکتفا کند.