به گزارش اقتصادناب داریوش محمدی از عضویت هیات مدیره بیمه ایران کنار رفت تا بدنه مدیریتی این شرکت بار دیگر شاهد تغییراتی باشد که سالهاست گرفتار آن است.

گفتنی است محمدی پیش ازین مدیر عاملی بیمه میهن و بیمه ایران معین را در کارنامه خود داشته است.

بر اساس شنیده ها رئیس کل پیشین گمرک جایگزین محمدی می شود تا فصل جدید مدیریتی خود را در صنعت بیمه آغاز کند، صنعتی که تخصص و فنی گری لازمه آن است.

از گمرک تا بیمه ایران

چندی پیش بود که  جابجاشدن رئیس کل گمرک در رسانه ها خبرساز شد تا جائی که چند روز بعد، حکم وزیر اقتصاد بر انتخاب رئیس کل جدید گمرک مهر خورد.

اما حالا شنیده ها خبر می دهند که همان رئیس کل پیشین گمرک قرار است کارنامه مدیریتی خود را در صنعت بیمه  تکمیل کند.

از گمرک تا بیمه ایران راه درازی است، اما چگونه این  مسیر طی طریق می شود تا به مقصد برسد؟این سوالی است که باید از وزیر اقتصاد پرسید.

و سوال دیگر از وزیر اقتصاد این است که اگر رئیس کل پیشین گمرک در جایگاه خود عملکرد قابل قبولی داشته چرا جابجا شده و اگر عملکرد خوبی نداشته و نیار به جایجائی بوده چرا قرار است به صنعت بیمه منتقل شود؟آیا صنعت بیمه ایران عرصه آزمون و خطای مدیران است؟

بر بیمه ایران چه گذشت؟

بیمه ایران که در ۱۵ آبان ماه امسال ۸۷ سالگی خود را به جشن نشست حداقل در ده سال اخیر سالهای سختی را از سر گذرانده و با تغییرات مداوم مدیریتی شدید روبرو بوده تا جائی که به صورت میانگین هر دو سال با تغییر مدیرعامل و به دنبال آن تحولات در هیات مدیره روبرو بوده است.

شرکت بیمه ایران که نزدیک به نود سال است با شاخص اولین شرکت بیمه ایرانی فعالیت می کند و یکی از افتخاراتش صادرات افراد متخصص و فنی به شرکتهای بیمه خصوصی است، حالا خود در معرض آسیب قرار گرفته و بیش از هر زمان دیگری از ضعف تخصص در بدنه مدیریتی رنج می برد.

زمانیکه شرکت سهامی بیمه ایران شروع به کار کرد، داور وزیر مالیه وقت می گوید، بیمه ایران را به اندازه بانک ملی دوست دارد و بر تخصص گرائی در این شرکت بیمه تاکید می کند.

قطعا اهالی صنعت بیمه از یاد نمی برند که مشرف الدوله نفیسی مدیر عامل وقت بیمه ایران ده نفر از کارمندان بیمه ایران را برای تحصیل به فرانسه اعزام می کند که این افراد بعدها نقش بسیاری در توسعه صنعت بیمه داشته اند.

اما بیمه ایران دورانی را طی می کند که دچار تنش هائی است که بیش از هرچیزی زائیده  نفوذ مدیران غیر متخصص است.

زیان انباشته، کسری ذخائر، مطالبات معوق، تمرکز بر رشته زیان ده ثالث و … از صورتهای مالی بیمه ایران خبر می دهد که این شرکت همواره در خطر بوده است.

مرور کارنامه این شرکت در سال ۱۴۰۰ که به پیشنهاد احسان خاندوزی وزیر اقتصاد منتشر شد نشان می دهد، در ترکیب سبد بیمه‌ای شرکت ، بیمه شخص ثالث با سهام حدود ۵۷درصدی بیشتر وزن را به خود اختصاص داده است. دو رشته بدنه و حوادث راننده نیز به ترتیب با سهام ۱۱ و ۷ درصدی به ترتیب رتبه‌های بعد را در اختیار دارند. این ترکیب به معنای آن است که ۷۵ درصد از حق بیمه صادره بیمه ایران به شخص ثالث و بیمه نامه های مربوط به خودرو وابسته است.

مطالبات از بیمه‌گذاران و نمایندگان نیز با رشد ۱۲ درصدی رتبه سوم را در طبقات دارایی‌ها در شرکت بیمه ایران به خود اختصاص داده است.

لازم بذکر است، هر چند بیمه ایران توانسته با توسل به راهکارهائی همچون تجدید ارزیابی دارایی‌ها و افزایش سرمایه از این محل به ظاهر از منظر ماده ۱۴۱ قانون تجارت خود را از ورطه ورشکستگی نجات دهد؛ اما حاصل عملکرد عملیات شرکت در سال‌های قبل در قالب زیان انباشته سنگین ۸۹ هزار میلیارد ریالی همچنان خودنمایی کرده و ترمیم نشده است. هر چند این عدد به لطف سودآوری ناچیز شرکت در سال ۱۴۰۰ به صورت نامحسوسی کاهش یافت؛ اما جبران کامل آن و رسیدن به ناحیه سود با روند فعلی تقریباً غیر ممکن به نظر می‌رسد.

این کارنامه بیمه ایران در حالی است که بنابر اذعان خبرگان صنعت، بیمه ایران قرار نبود در صدور رشته های بیمه ای با بخش خصوصی رقابت کند بلکه قرار بود تا به عنوان درخت تناور صنعت بیمه، بنیانگذار و آغازگر طرح های نوآورانه باشد، اما چه شد که بیمه ایران در سالهای اخیر دستخوش ناملایمات شد؟

پاسخ این سوال شاید بیش از هرچیزی ضعف تخصص در مدیران کلیدی باشد و آن زمانی که تصور شد بیمه ایران سکویی برای پرش به پستهای مدیریتی است وجایگاهی است که می تواند محلی باشد تا روزمه مدیریتی افراد را پر کند.

تغییرات مداوم مدیریتی و ورود افرادی که کارنامه بیمه ای ندارند، قدرت نفس کشیدن و باروری را از بیمه ایران سلب کرده و این شرکت را در موقعیتی قرار داده که دچار روزمرگی و ایستائی شده .

در حالیکه بدنه کارشناسی بیمه ایران ار افراد متخصص و ماهری سرشار است که می توانند راهبران ایده پرداز و خوش فکری برای صنعت بیمه باشند اما بدنه مدیران کلیدی به دلیل فقدان تخصص کافی طی سالهای اخیر کمتر توانسته اند بدنه کارشناسی را هدایت کنند.